Annie en Paul
Samen met een vijftal mensen staan Paul en Annie mensen op de vlucht bij in Laarne-Kalken. Als kleine vrijwilligersgroep vertellen ze hoe het vaak puzzelen is om voldoende middelen te verzamelen om hun activiteiten te kunnen organiseren. Paul: “Zo’n financiële injectie als het Gastvrij Fonds geeft ons ademruimte.”
Paul: “Ons Annie is eigenlijk de voortrekker van onze groep, hé Annie? Ik doe de papieren" (lacht). Annie: "Ja klopt" (glimlacht). "Ik ben al lang actief in de groep. Meestal ga ik samen met een viertal andere vrijwilligers langs in het lokaal opvanginitiatief (LOI) waar de mensen verblijven, om met hen Nederlands te oefenen. Dan lig ik daar op de grond om zitten, lopen en staan uit te leggen" (lacht).
Paul: "Jij bent ook ‘de’ vrouw van de logistiek. We organiseren activiteiten samen met de bewoners en de mensen die al langer in Laarne-Kalken wonen, om het contact tussen de mensen te stimuleren. De mensen die in het LOI verblijven, leven hier namelijk wat afgescheiden".
Annie: “Telkens als ik aan school sta, probeer ik bewust bij een van de mama’s te staan uit het LOI, want je moet niet denken dat één iemand dat doet hé? Ze staan daar allemaal te babbelen, maar nooit tegen hen. We organiseren dan eens een eetfestijn. Dan vragen we aan iedereen om een dessertje mee te nemen." Paul: "Of we nemen ze mee op uitstap naar het provinciaal domein in Wachtebeke. Dan koken wij voor hen."
"We maakten eens frietjes met stoverij en pannenkoeken. Daar waren ze zot op."
Paul: "Dat is echt mooi om te zien, maar zo’n activiteiten kosten ook geld natuurlijk. We moeten een zaaltje afhuren op het domein, we kopen de ingrediënten, we huren de bakplaten. Voor het vervoer konden we lange tijd rekenen op een bus en chauffeur van de gemeente, maar die is dit jaar afgeschaft. De nieuwkomers zijn dan met onze vrijwilligers kunnen meerijden naar Wachtebeke."
Annie: "Klopt. Eigenlijk is het voor ons altijd puzzelen om onze activiteiten te laten doorgaan. Via de mondiale raad (het advies- en inspraakorgaan betreffende het gemeentelijk aanbod rond ontwikkelingssamenwerking) krijgen we wat financiële steun, maar voor de rest hebben wij niets. Dan kloppen wij aan bij de lokale supermarket voor gratis ingrediënten, bladeren wij door de boekjes opzoek naar korting, spreken wij de gemeente aan voor vervoer."
Paul: "Pas op, dat werkt allemaal. We zijn zelf bedruipend, maar zo een financiële injectie als het Gastvrij Fonds geeft ons ademruimte. Het is minder stressvol. Want de supermarket doet dan bijvoorbeeld eens niet mee of er is geen bus meer. Het is allemaal onzeker."
"Wij zijn geen wereldverbeteraars en doen geen grootse dingen. We willen gewoon dat nieuwkomers zich hier welkom en thuis voelen."
Annie: "We zijn echt dankbaar dat het Gastvrij Fonds bestaat. Eerst dachten we dat we er niet voor in aanmerking zouden komen, want om geld te krijgen, moeten we een project indienen. Maar ja, wij zijn zo een kleine vrijwilligersgroep." Paul: "Inderdaad. Wij kunnen geen projecten realiseren van 1000 euro (glimlacht). Dat is veel geld. Ik heb dan een mail gestuurd naar jullie om te vragen of we het geld mochten spreiden doorheen het jaar over verschillende activiteiten. Dat was gelukkig in orde."
Annie: "En nu ga ik opzoek naar speelgoed (lacht). We willen een deel van de rest van het geld gebruiken om de kinderen die in het LOI verblijven een cadeautje te geven tussen kerst en nieuw. Ik koop het nu al aan, omdat het goedkoper is dan in december. Ik heb de bonnetjes al aan Paul gegeven" (lacht).
Paul: "Klopt. Kijk, wij zijn geen wereldverbeteraars en doen geen grootse dingen. We willen gewoon dat nieuwkomers zich hier welkom en thuis voelen. Voor sommige activiteiten hebben we geen geld nodig, maar voor andere extraatjes wel. Alle beetjes geld om ons dit te doen helpen realiseren zijn daarom welgekomen (glimlacht). Bedankt aan jullie!"
Fotograaf: Bert Blondeel