Kamal

Kamal (28) droomde van een betere toekomst toen hij Bangladesh in 2011 verliet. Met steun van Jacques, die hij via Vrienden van K leerde kennen, kon hij zijn droom in België verwezenlijken.  “Jacques was écht één van de grootste hulpen die ik ooit kreeg. Hij zorgde voor mij zoals zijn eigen kind.”

Kamal: “Mijn papa is landbouwer in Bangladesh, maar met wat hij daar verdient, kunnen mijn ouders moeilijk leven. Elk jaar zag ik zijn handel achteruitgaan, terwijl hij zo hard werkt. Ik wilde een betere toekomst en werken voor een beter loon.

Ik reisde in 2011 met een studentenvisum naar Spanje. Op dat moment was er een economische crisis aan de gang, waardoor ik geen werk vond om mijn studies te betalen. Via via belandde ik in België en vroeg asiel aan.  

Het leven in het opvangcenrum was in het begin moeilijk. In Bangladesh had ik een normaal leven als kind. Ik ging naar school, kwam terug thuis bij mijn familie en ging spelen. In het centrum zat ik in een kamer met 12 à 16 mensen. Ik verschoot daar wel van. De kamer leek een oud soldatenkotje.  Er was ook niet veel te doen en ik had geen geld om iets buiten het centrum te doen. Regelmatig kwam er een groep vrijwilligers langs in het centrum (KAJ de Mug). Dat was fantastisch (glimlacht). We deden veel activiteiten en uitstapjes zoals voetballen of een weekendje weg, en dat was allemaal gratis.

Toen het Commissariaat-generaal voor de Vluchtelingen en de Staatlozen (CGVS)[1] te horen kreeg dat ik in België was omwille van economische redenen kreeg ik natuurlijk onmiddelijk een negatieve beslissing (lacht). Ik was op dat moment al aan het studeren aan de hogeschool. Mijn ex-vriendin nam contact op met KAJ De Mug. Zij brachten mij in contact met Jacques, een vrijwilliger bij Vrienden van K (vrijwilligersorganisatie die jongeren zonder papieren ondersteunt).

 "Zonder mensen zoals Jacques zou ik gewoonweg niet zover zijn geraakt"

Jacques was écht één van de grootste hulpen die ik ooit kreeg. Hij zorgde voor mij zoals zijn eigen kind. Omdat ik een negatieve beslissing kreeg, mocht ik niet meer in het centrum wonen en had ook geen geld om de schoolrekeningen te betalen. Ik kon bij Jacques inwonen en hij betaalde met de steun van Vrienden van K veel voor mij.

Ik leefde toch vijf jaar zonder papieren en zag veel jongeren zonder papieren daardoor vaak in een depressie belanden. Zonder mensen zoals Jacques zou ik gewoonweg niet zover zijn geraakt. Hij heeft me altijd ondersteunt en gemotiveerd om te studeren.

Ondertussen werk ik al bijna vier jaar als verpleger in het ziekenhuis en heb ik papieren verkregen via humanitaire regularisatie (9bis). Ik had dat niet verwacht, echt niet (glimlacht).  Mijn ouders zijn enorm trots op mij. Zeker mijn mama, want ze dacht altijd dat ik te lui was om te werken omdat ik mijn papa nooit wilde helpen op het veld (lacht). Ik doe nu ook samen met mijn vriendin aan co-housing. Ik leerde ze hier in het huis kennen (glimlacht).

Hoe ik de toekomst zie? Ach, ik wil gewoon gelukkig zijn en laat alles op me afkomen. Ik ben niet iemand die zware toekomstplannen maakt. Die periode zonder papieren was een moeilijke periode, maar het was die mindset die me hielp. Van dag tot dag leven, positief blijven en doorgaan.”

[1] Het CGVS onderzoekt elke asielaanvraag individueel en onafhankelijk. Aan erkende vluchtelingen en staatlozen levert het attesten en documenten van burgerlijke stand af.